“Ne kadar az yer içer, kitap okursan, tiyatroya, dansa ne kadar az gidersen, ne kadar az düşünür, sever, şarkı söyler, resim yaparsan o kadar fazla biriktirirsin; güvelerin ve tozun yok edeceği hazinen o kadar büyür. Kendin ne kadar azalırsan, varlığın o kadar büyür…”

Karl Marx – 1844 El Yazmaları

Sınırsız ihtiyaçlarımızın olduğu mesajı iletilir hep kulağımıza, gözümüze, aklımıza. Daha fazlasına sahip olmalısındır hep. “İhtiyaç” ile “tüketim” arasındaki eğri tüketimden yana çizilmeye çalışılır, çizilir de. Hiç gerek duymadığımız şeyleri arzularız. 

Aldığımız pantolonun üzerine yakışacak bir kazak, kazağa uygun bir çanta, çantaya uygun bir ayakkabı, ayakkabıya uygun ceket…

Yeşil Şahmeran Masalı bu döngüyü yağmur ormanlarına, hayvanların arasına taşımış. 

Yeşil Şahmeran her gün yiyecek bulmak için ormanda koşup zıplar, kitap okur, çamurdan heykeller yapar ve bolca eğlenirmiş. Şahmeran’ın karşısına çıkan Boncuklu Kertenkele hiç hesapta yokken ikna etmiş Şahmeranı, o güzel başına yaraşacak bir taç almaya. Hem de hâlihazırda bulup soyduğu bir Hindistan cevizine karşılık. Sonra bu tacı saklayacak bir hazine sandığına, sandığı için bir anahtara, anahtarı taşımak için küçük bir keseye, kesesini yanında taşımak için bir çantaya, çantayı boynuna asmak için bir zincire…

Hep daha fazla çalışmış Yeşil Şahmeran, daha fazla şey satın alabilmek için. “Bu gerçekten gerekli mi?” diye sormadan.

Bir gün soluk soluğa kaldığında fark etmiş Boncuklu Kertenkelenin oyununu. Yaşamının (yaşamımızın) en can alıcı sorusu da burada ortaya çıkmış.

Ne yapmalı şimdi?

Ya kaçıp terk edecektir yaşadığı ormanı ya da toplayacaktır etrafına kendisi gibi oyuna gelmiş orman hayvanlarını.

“Evren kocamanmış, dünya ufacıkmış, güneş sıcakmış. Ne hazine ne kilit, ne başa taç lazımmış…”

KÜNYE: Yeşil Şahmeran Masalı, Handan Belivermiş, Nesin Yayınevi, 2020, 48 syf