Gündelik hayatın koşturmacasında bizden beklenen sorumlulukları yetiştirme telaşı içinde oluruz çoğu zaman. Atılması gereken mailler, tezgâhta bekleyen işler, yetişilmesi gereken otobüsler... O kadar acelemiz vardır ki bir selam vermek ya da gülümseyebilmek en vakit alan şey gibi görünebilir.  Bütün bu yapılması gerekenler listesi içerisinde kaybolup giden anların farkında olamayız. Durabildiğimiz nadir zamanlarda ise ekranların renkli dünyasına kapılıp gidebilir ya da arka planda hâlâ zihnimizde yapılması gerekenler listesini çalışıyor olabiliriz. Etrafımızda koşuşturan çocukların oyunlarındaki hayal dünyasının zenginliğini, gökyüzünde kanat çırpan renklerin sonsuzluğunun tadını alamadan.

Dicle Keskinoğlu, “Gökyüzünden Gelen Gri Tüy” adlı hikâyesinde, hayatımızda kaybolup giden anların farkındalığını bir tüyün yolculuğu ile aktarıyor bizlere. Aynı zaman diliminde, birbirinden bağımsız hayatlarda, gözden kaçırdıklarımızın ve duyguların hikâyesi... Yolculukta her canlıya, her duyguya tanıklık etmemizi sağlayacak, herkesin kendinden bir şeyler bulabileceği anların zamanı.

Gökyüzünde uçuşan gri tüy, zamanla yorgun düşen babaannenin sandıklara sakladığı gülücüklerinin ortaya çıkmasını sağlar önce. Ardından devam eder yolculuğuna. Bu kez durağı bir hayvan barınağıdır. Canı sıkılan yavru köpeğin yeni evinin kapılarını aralar gri tüy. Anlara tanıklık eden hayatlarda duyguların görünür kılınmasına, harekete geçilmesine vesile olur.

“Yetişkinlerin çok meşgul olduğu, varmaya çalıştıkları yere bir türlü yetişemedikleri her sıradan günde, rüzgâr tüyü tatlı tatlı uçururdu. Kafasını kaldırıp gökyüzüne bakan kimileri gri bir tüy gördüğünü söyler, kimileri de kafalarını başka yöne çevirirdi. Ne de olsa görmeyi bilenler için, etrafta uçuşan küçük tesadüflere her zaman ihtiyaç vardı.”

Yapılması gerekenler listesi içerisinde rafa kaldırdığımız duygularımızın tozunu alıp kucaklamanın tam zamanı belki de, evde kalmak durumunda olduğumuz şu günler.

Künye: Dicle Keskinoğlu, Gökyüzünden Gelen Gri Tüy, İthaki Çocuk Yayınları